Θεόδωρος Μπασιάκος

Φαντάσου

μια παναγιά

μια πριγκηπέσσα

μια μις υφήλιος

και βάλε

γυμνή

τσίτσιδη ντιπ

όλη δόξα κι' όλη χάρη

στην περίφημη τρύπια κουβέρτα μου.

Είναι η Μαρία

που μου ποζάρει για το ποίημα ετούτο.

Η Μαρία

φτιαγμένη με τα ωραιότερα φωνήεντα του χρωστήρα μου!

                                                   Μ. Πέμπτη, 2/5/2013

     

ΟΣΟ-ΟΣΟ!

[ Σημείωμα το οποίο συνοδεύει το περίφημο Γυμνό ποίημα 

της Μεγ. Πέμπτης - βοήθειά μας ]

Και τώρα που το τέλεψα, επιτρέψατέ μου, το αριστούργημα εφτούνο το πουλάω, όσο-όσο, ευκαιρία, μέρες που 'ναι, να κάνουμε Ανάσταση κι' εμείς οι δόλιοι φτωχοί καλλιτέχνες.

Αμαρτία δεν είναι αγαπούλα μου να μη κάνουμε ανάσταση;

Αυτό αναρωτιέμαι, ως καλός χριστιανός.

Τί πιάνει άραγε η ποίηση; Μία συκωταριά, την πιάνει ένα ποίημα; Και δύο κόκκινα αυγά - ίσως; μήπως; αν πρόσθετα μερικά σημεία στίξεως ακόμα φέρ' ειπείν μερικά θαυμαστικά;
(Αν και οιαδήποτε διόρθωση θυμίζει την ιστορία που εντέλει εφόρεσε ο άγιος τσαρούχια...)

Είναι γνωστό ότι, από απόψεως γαστροφιλολογικής, η μαγειρίτσα κάνει καλό στους ποιητές ειδικώς της δικής μου συνομοταξίας.

(Αναφέρομαι βεβαίως εις την εξαιρετικήν νύχτα της Αναστάσεως. Σ' ό,τι αφορά την Μ. Παρασκευή, είμεθα εντάξει, κομπλέ, νηστεύουμε ως συνήθως θα τη βγάλουμε με φιλιά και με χάδια νομίζω έχει μείνει κι' ένα κρεμμύδι - ε, Μαρία, καλά δεν λέω;)

Τέλος αφιερώνω το ποίημα στον διάσημο πρόγονό μου τον Αρθούρο Ρεμπώ.