Μάριος Χάκκας

[ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΣΤΕΡΙ ]

"...Κατέληξα, λοιπόν, κατά των ανθέων κι' αποφάσισα να μεταδώσω αυτές τις απόψεις με τα δικά μου εκφραστικά μέσα, άτσαλα βέβαια και κάπως χοντρά. Δεν φταίω εγώ αν η ιδιοσυγκρασία μου με οδηγεί στην αμεσότητα, κι' έπειτα δεν είμαι ποιητής, ούτε καν πεζογράφος."

"...Α σιχτίρ! Μόνο τα παιδιά, τα παιδιά να φάνε λουκούμι."

"...Γι' αυτό αναφέρθηκα στην αρχή σε κάτι φιόγκους (το αυγουλάκι τους και μάλιστα φρέσκο) που γράφουνε ανούσια ποιήματα, χάνονται μέσα στις λέξεις, γιατί δεν δώσανε γι' αυτή την υπόθεση σταγόνα αίμα. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται."

"...Ακούω μουσικές κι' ευφραίνομαι, τα κουρασμένα κοκαλάκια μου αγάλλονται.

Κοίταξε, κοίταξε στο πρόσωπό μου καθρεφτίζεται η καθαρή μου καρδιά κι' από μέσα βαθιά μου αναδύεται το ντόμπρο μου πνεύμα.

Μη βάζεις εμπόδιο το πρόσωπό σου, άφησέ με να δω και πέρα απ' αυτό."

"...Μήπως υπήρξα και πριν να θέλω να υπάρξω μετά; Κι' αν θα υπάρξω, δεν θα οφείλεται στα γραφτά μου, αλλά στις πράξεις μου, στα κορίτσια που χάϊδεψα, στους φίλους που φίλεψα παρηγοριά κι' εγκαρτέρηση, για όσο καιρό φυσικά θα υπάρχουν κι αυτοί. Κι' όταν θα βρίσκονται μαζεμένοι παρέα οι φίλοι, θα μου βάζουν κι εμένα ποτήρι, κι' όπως κάποιος θα ρίχνει μια βόλτα στο σημείο που η πλάκα θα λέει:

Το κλαίμε όλοι μας μαζί

το πιο λεβέντικο καλό παιδί, 

ένας άλλος θα φωνάζει το γνωστό 'καλά στέφανα', κι' αυτό ας είναι για μένα ένα είδος μνημόσυνο, όχι βέβαια φιλολογικό, μάλλον μια ζωντανή παρουσία που λένε, μια δικαίωση πως κάνοντας προς τα δω 'για κείνο το πράμα', μπορεί να μη το βρήκα αλλά πάντως κάτι άφησα πίσω μου".

Μάριος Χάκκας,
ο επονομαζόμενος "η φλεγόμενη και δη κινούμενη βάτος"