Μίμης Φωτόπουλος


[ Από τα ΗΜΙΤΟΝΙΑ ]

ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ...
Μα το σκοτάδι πνίγεται
μέσ' στις πολύχρωμες
τις φωτεινές ρεκλάμες
της Λώρεν
μιας οδοντόπαστας
και των κοιλεπιδέσμων.
Σκαρφαλώνω σ' ένα λόφο
και ψάχνω μ' αγωνία
στο τεράστιο εκράν τ' ουρανού
για να βρω την "Μεγάλη Άρκτο".
Στις οκτώ είχαν δώσει
ραντεβού οι ματιές μας εκεί
Κι' είναι οκτώ παρά δύο.

*

ΤΟΥΤΗ τη στιγμή
δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.
Μόνο εσύ κι' εγώ.
Εγώ και τα μάτια σου
Τα μεγάλα τ' ατέλειωτα μάτια σου.
Εγώ κι' η κομμένη ανάσα σου.
Τίποτ' άλλο.
Και πεθαίνει ο χειμώνας
και πεθαίνουν οι πίκρες
οι αγάπες, τα μίση...
Δεν υπάρχει τίποτα
Μόνον εγώ,
εγώ και τα μάτια σου
τα μεγάλα,
τα γλυκά σαν το μέλι.

*

ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ γαλήνη
έχει απλωθεί στην κάμαρά μου
απόψε...
και με τυλίγει παράξενα
Με πνίγει
το τραγούδι ενός σκύλου
καθώς σκίζει τη νύχτα
και το γάβγισμα
ενός μεθυσμένου εγγλέζου
που περνάει κάτω,
απ' το παράθυρό μου.
Στο 17 δωμάτιο του "Νικόζια"
είν' όλ' απόψε χωρίς ζωή.
Το παλτό πούναι κρεμασμένο
σ' ένα παράξενο καλόγερο
ένα πράσινο τραπεζομάντηλο
η οδοντόβουρτσα που κοιμάται
μέσα σ' ένα ποτίρι,
ο καθρέφτης κι' η καράφα
με το νερό.
Όλα τάχει σκεπάσ' η πλήξη
Μονάχα το τσιγάρο
ζει τη ζωή του
ανάμεσα στα δάχτυλά μου
που σπαράζουν.
Σε λίγο κι' αυτό θα πεθάνει.
Και καθώς θα καρφώσω
τα μάτια μου στην πόρτα
θα φανερωθεί η μορφή σου
για να ζωντανέψει λίγο
τούτη την κάμαρα
που απόψε έχει πνιγεί μέσα στους βάλτους
μιας ανείπωτης ανίας.

*

ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ η σκέψη μου
σε άβυσσο πνίγεται
        καθώς ψάχνει να βρει
Μια λέξη
απλή
σα χαμόγελο παιδιού
μεγάλη σαν επανάσταση.
Μια λέξη
που να ζωγραφίζει
το πώς και το πόσο
η καρδιά μου
χτυπάει για σένα.